Girls just wanna have run

Girls just wanna have run
P323P314P317P284P283P285P321P315P324P322P287P319P286P308P325P312P307P309P318P320P311P316P310

Vannacht kwam opnieuw een meisje de kamer binnengeslopen, dit keer was ik het niet.. Het was een Braziliaanse dame die voor een onderzoek ongeveer dezelfde reis zal gaan maken als ik, met als toetje Ecuador. Zij mag er, betaalt en wel, 10 weken over doen. U begrijpt dus wel dat ook ik jaloers kan zijn. Of ze niet bang was, want Zuid Amerika is toch gevaarlijk voor een dame alleen (om met uw woorden te spreken). Nee zegt ze bloedserieus, want mensen denken dat ze lesbisch is vanwege haar korte haar, dus voor vergrijpen is ze niet bang. Hoe ze hier tegenover homo’s staan vroeg ik haar (vriendinnetje S. is eens aangepakt in Nederland om die reden, om over kennis A. maar te zwijgen). Dat wist ze eigenlijk niet. Mijn plan om met de metro te reizen heb ik in de koelkast gezet, Hoy no lluvia. 🙂 Op het kaartje dat ik van het hostel had ontvangen zag ik een grote groene strook staan. Een park? Loopschoentjes aan en met een rugzakje die kant uit. Na een lange zoektocht langs immens grote overheidsgebouwen kwam ik bij de haven uit waar de Porteños zo trots op zijn uit. Hierachter moest het park zijn. Zoekend naar een enorm grasveld zag ik wat door moest voor het park: een grote bak vol met dorre beplanting en palmbomen. Waarschijnlijk is dit park in de zomer prachtig, maar zo durfde ik me er niet in te begeven. Daarom rende ik de boulevard af op zoek het punt waar ik morgen verwacht word voor de start van de fietstoer. Dit punt ligt in een mooi groot park (met bomen en gras). Aan de kant waar ik het park inkwam was een mooie grote trap en stond een oude man foto’s te maken. Hij heeft van mij ook even plaatje geschoten. Toen ik hem daarop in het Spaans dankjewel zei begon hij heel verliefd te doen. Waar ik vandaan kwam vroeg hij. Op het antwoord werd zijn glimlach nog groter: hij is Peruaan, en zijn sobrina is getrouwd met een Nederlander, de familiefoto’s werden gelijk getoond. Hierna op zoek naar het standbeeld, boven aan de trap stonden een aantal hangjongeren, maar door de politiewagen die in het park zijn ronde deed voelde ik me veilig. Eenmaal bij het beeld ging ik op zoek naar een naambordje, wat helaas onvindbaar leek. De agenten stopten en zeiden me dat dit het beeld was wat ik zocht. Een van hen maakte zich oprecht zorgen over me, een dame alleen op straat, waarop ik hem verzekerde dat ik savonds (na 18:00u) niet alleen buiten kom. Op de terugweg liep ik door Calle Libertad, een straat die parallel loopt aan de hoofdstraat (met de obelisk en evita, maar overkwam als een ongure buurt. Tientallen winkels met goud, dure horloges en elektronica, maar stuk voor stuk slecht gepresenteerd en soms volledig afgesloten op een half deurtje in het rolluik na. ‘Daar loop ik nooit meer doorheen’. Smiddags ging ik op zoek naar de winkelstraat; 1 hardlooptight is te weinig aangezien ik deze overdag ook graag draag. Deze straat moest in de buurt liggen van de obelisk. Goed; die heb ik ook van dichtbij op de foto 😉 Onder de obelisk was een drukke menigte bezig, het leek op een demonstratie, maar de restauranthouder waar ik later at legde aan me uit dat het fans van een rockgroep waren. Even was ik bang dat ik winkelstraat Florida te groot ingebeeld had en hem over het hoofd had gezien, maar toen ik hem gevonden had durfde ik niet eens mijn telefoon te pakken voor een foto, zó druk was het er. Om de 5 meter hoorde ik iemand ‘cambio’ roepen, wat betekende dat ik daar mijn Dollars kon wisselen. Mij niet gezien. Maar weet maar eens honderd mensen die je aanspreken vriendelijk te begroeten. Dat verging me na een stuk of 5. Ik volgde de tip van de agent op om mijn capuchon op te doen om te voorkomen dat men mijn glinsterende swarovski oorbellen kon zien. Na een tijdje vond ik de flagshipstores van de grote sportmerken. Ik was benieuwd of de merken hier goedkoper zijn dan in Europa. Helaas is dat niet zo. Zowel de supermarkt als de kledingwinkels zijn naar rato even duur. Alleen een tight dus. Op de terugweg de slechtste steak ever op. Tijdens het schrijven drink ik wat corona en espresso. Het is hier rond 20:15, maar laat gaat het niet worden, ik zit nog gezellig in uw europese ritme ;-).

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *