9/8
Om half 6 ging de wekker; we zouden om 6:15 opgehaald worden om naar de busterminal gebracht te worden. Blijkbaar had niet alleen ik moeite met deze tijd: de chauffeur kwam een half uur te laat aan.. Zelfs de gezichten van onze CEO’s (chief experience officer) keken wat benauwd. Op de terminal stond een redelijk luxe bus klaar. Ik zat relaxter dan in het vliegtuig. Mijn kamergenootje C. vertelde dat er een aantal klasses zijn: zij had er eerder een waarbij de stoelen in horizontale stand konden en waar de services als bij een intercontinentale vlucht zijn + wifi.

De route naar San Pedro de Atacama (Chili) ging voor een deel over dezelfde route als de weg die we naar de wijnboer reden. Ik besloot om, na even te hebben gestaard naar al dat moois, nog wat te slapen. Na een paar uur rijden veranderde het landschap; de zoutvlaktes kwamen in zicht. Helaas stopte de bus nergens om op adem te komen. De eerste stop was bij de grens van Argentinië; een klein grensgebouwtje ver buiten de bewoonde wereld. Omdat het heerlijk zonnig was ging ik na de controle even in de zon staan; genieten.

Toen we eenmaal verder reden ging er iets fout; ik werd enorm misselijk en had erge hoofdpijn. Het leek erop dat het verschil tussen de gekoelde lucht binnen en de warmte buiten me misselijk maakte, met daarbovenop het feit dat we boven de 3000 zaten (terwijl dit 2300 zou zijn, waardoor ik niets had ingenomen tegen de hoogte).
De laatste 2 uren heb ik daardoor ‘uit moeten zitten’, en wel in niemandsland: de volgende grenscontrole (Chileens) was 2 uur verderop.

Aangekomen bij de haciënda waar we de komende twee dagen verblijven voelde ik mezelf opnieuw niet goed. Waarop de receptionist zei dat zijn abuelita (omaatje) hier wel iets voor had. De dame wenkte me naar binnen en begon in het Spaans tegen me te praten, gelukkig hebben we doktersbezoeken geoefend bij de minor Spaans, waardoor ik begreep wat ze zei. Ze maakte wat grootmoeders drankjes voor me waardoor ik kalmeerde en mijn hoofdpijn wat zakte. Tijdens het drinken van de thee vertelde ze over haar familie, haar liefde voor Nederland en de afschuwelijke tijd van Pinochet. Ik vond het heerlijk om met haar te praten, vooral omdat dit de eerste persoon was die Spaans sprak zoals ik het geleerd heb. (Argentijnen spreken de ll (elje) uit als tsj waardoor ik de helft niet kon volgen)