[wpvideo 4p7r1UZQ]
[wpvideo ekk68Mfr]
[wpvideo 0khlGunp]
17/8
Om half acht zaten we klaar voor een 45 min rit naar het startpunt van onze mountainbikeroute van >60km met een daling van 4700 hoogte naar <1700.>

Onderweg naar het startpunt zagen we erg veel zwerfhonden. Een opvallend verschil met Buenos Aires: in die stad zijn uitlaatservices, je ziet nooit een hond alleen. In Bolivia lopen in elke straat minimaal 4 honden los, vaak zonder medaille en behoorlijk kreupel. Op de markt in Potosi zag ik op de markt kooitjes en bakken met schattige puppies. De grens om een hond te nemen is hierdoor zo laag dat men niet na hoeft te denken over de verantwoordelijkheden.

Grappig dingetje waar de gids me bij het sandboarden op wees was de vorm van een olifant verstopt in de bergen. Sindsdien zie ik alle bergen in de Andes als olifanten.

Na 30 minuten rijden kwamen we in de wolken. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt hier. Het startpunt bevond zich tussen de kale Andes bergen, zelfs met onze 3 lagen kleding was het hier heel koud. We kregen een soort motorpak aan, niet voor niets; door de steile bergen konden we snelheden bereiken tot 80km/u.

Na een testritje konden we op weg. Met enorme snelheden suisden we naar beneden. Doordat je zo snel gaat is remmen best eng, vandaar dat je in porties moest remmen.

Na ongeveer 30km over asfalt was het tijd voor de ‘death road’: een hobbelig en soms net stuk van de route, langs diepe dalen van de bergen.

Doodeng vond ik het eerste stuk. Toen ik dit met de gids besprak bleek dat mijn zadel veel te hoog stond. Na het verstellen van het zadel durfde ik de snelste 5 van onze groep te volgen.

De laatste 20/30 km waren veel vochtiger en bochtiger dan het eerste deel. We zagen hier heel veel insecten; een soort bijen maar dan enorm en rood, zwarte vlinders en hoe lager we kwamen, hoe meer kleuren de insecten kregen.

Uiteraard was het uitzicht heel indrukwekkend. Ik keek uit over diepe dalen met de meest mooie beplanting, terwijl ik over de keien raasde.

Heel af en toe kwam er ander verkeer over deze weg, maar -zo legde de gids uit- de slachtoffers van ongelukken op deze weg waren eigenlijk altijd inzittenden van busjes.

Beneden aangekomen deden mijn handen en onderarmen behoorlijk pijn van het remmen. Het was dan maar goed ook dat er een koud biertje klaarstond en dat we naar een hotel met zwembad gingen. Er was alleen 1 probleempje: een van onze busjes was kapot gegaan waardoor we met zijn veertienen in het andere kleine busje moesten. (waar overigens precies 14 zitplaatsen waren, maar niet onder de beste omstandigheden)

Na een lunch en een duik in het zwembad bij het hotel was de tijd aangebroken om terug te keren naar La Paz. Helaas was er geen vervanging gevonden voor het tweede busje, dus gingen we opnieuw in het kleine busje. De weg terug was blijkbaar voor een groot deel dezelfde route, waarvan ik schrok (denkend aan de boodschap over de slachtoffers 😉 ). 3 uur later bereikten we veilig, met stijve billen en wel ons hotel.

Morgen worden de DVD van de tocht en het ‘I survived..’ shirt afgegeven.